นทีทอง สมุทรชลธี
เหมือนฝูงหมู่หมาป่าออกล่าผลาญ
โหดเหี้ยมปานสัตว์ร้ายหมายขย้ำ
พฤติการณ์หฤโหดต้องจดจำ
ที่ตอกย้ำสำนึกอยู่ยาวนาน
เป็นบาดแผลเรื้อรังอันลึกร้าว
น้ำตาพราวคาวเลือด, ไหลหลั่งฉาน
หวีดร้องโหยหวนร่ำปวดร้าวราน
หลายชีวิตปิดม่านวันเสรี
ลูกเอย..หลานเอย..ไม่เคยเห็น
เขาฆ่าเข่นพิราบขาว ราวเปรตผี
ปิดล้อมล้างผลาญล่า, ไม่ปรานี
แม่โดม, ลานโพธิ์พลี, บูชายัญ!
เซ่นสังเวย เผด็จการ, ทรราช
ให้สืบทอดอำนาจ, เหนือไทยนั่น
สามสิบหกปีที่ผ่านแม้นานครัน
ไม่อาจบั่นทอนหลักที่ปักลง
คือหลักแห่งมวลมหาประชาชน
ผู้ตั้งต้นเสรีที่สูงส่ง
แล้วผลิดอกออกใบให้ยืนยง
เป็นพืชพงศ์ คุ้มเงาอีกเนานาน
เพื่อผู้กล้าพลีชีวิต, อิสรภาพ
ขอเชิดชูอยู่ตราบกัลปาวสาน
หลุดบ่วงอายุความนิยาม, จาร
จิตวิญญาณหกตุลา, นิรันดร!
