ยังมีประเทศไทย-(ที่มา:ภาพจากเฟซบุ๊คของ Theerachot Rergjaree และ Yingluck Shinawatra )
โดย รุ่งโรจน์ วรรณศูทร
12 ตุลาคม 2554
ในท่ามกลางวิกฤตพิบัติภัยธรรมชาติเป็นอุทกภัยใหญ่ ที่มีความร้ายแรงทั้งขอบเขตและความรุนแรงที่เกิดขึ้นอยู่ในขณะนี้ ประชาชาติไทยกลับถูกซ้ำเติมด้วยผลจาก "ปรากฏการณ์ผลกระทบปีกผีเสื้อ" (Butterfly Effect) ที่เกิดจากเจตนาในการ "แบ่งแยก" ผู้คนในสังคมเป็น "สีเสื้อ" ต่างๆ นำไปสู่วิกฤตที่ยิ่งกว่าวิกฤตธรรมชาติ นั่นคือ
กระแสแรก เกิดความ "กระหยิ่มยินดี/สะใจ" กับความสูญเสียทั้งชีวิตและทรัพย์สินของเพื่อนร่วมชาติ ที่อยู่ใน "พื้นที่คิดต่าง" หรือกลายเป็น "ศัตรูในจินตนาการ" จาก "กลุ่มสู่กลุ่ม" "สีเสื้อสู่สีเสื้อ" และ "ภูมิภาคภาคสู่ภูมิภาค" ทั้งมีการขยายความเกินจริง ไม่ว่าจะโดยไม่เจตนาหรือเจตนาก็ตาม
กระแสที่สอง การปลุกเร้าด้วยข้อเรียกร้อง "แบกรับภัยถ้วนหน้า" ในลักษณะ "เฉลี่ยสัมบูรณ์" ซึ่งขัดแย้งกับข้อเท็จจริง และเป็นไปไม่ได้ หรือไม่ควรจะเป็นในทางปฏิบัติ เนื่องจากความจำเป็นต้องที่พื้นที่ "แนวหลัง" เพื่อ "ต้านรับ" และ "รวมศูนย์การบัญชาการรับมือ"
และ กระแสที่สาม การเปรียบเทียบเปรียบเปรยนโยบายและแนวทาง/การดำเนิน การแก้ไข/เยียวยาผู้ที่รับผลโดยตรงและ/หรือผลกระทบจากพิบัติภัย ไม่ว่าจะเป็นในด้านปัจจัยสี่ และในด้านอาชีพการงาน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในกลุ่มคนระดับล่างลงไปของสังคม
นำไปสู่การ "สาดโคลน" "เยาะเย้ยถากถาง" ที่นำโดย "นักประดิษฐ์วาทกรรมสามานย์" จากทุกขั้วการเมือง อย่างน่าละอาย โดยหาได้แสดงจุดยืน วิสัยทัศน์ ในฐานะกลุ่มคนที่ได้รับฉันทานุมัติผ่านการลงคะแนนเสียงเลือกตั้งโดยประชาชน ไปทำหน้าที่ "ใช้อำนาจอธิปไตย" แต่อย่างใด
คำถามเร่งด่วน และเป็นคำถามใจกลางของความขัดแย้งในทางการเมือง ที่สะท้อนผ่านทุกกิจกรรมในชีวิตของประชาชน ทั้งในฐานะปัจเจกและในฐานะกลุ่มทางสังคม นั้นคือ นอกเหนือจากระดมสรรพกำลังเพื่อดำเนินการแก้ไข เยียวยา ความเสียหายที่เกิดขึ้นต่อหน้านี้ แล้ว สังคมทั้งสังคม โดยผ่าน "กลุ่มคนชั้นนำ" ที่ประกอบด้วย ผู้ใช้อำนาจอธิปไตย และบรรดากลุ่มชนที่อยู่ในฐานะผู้ได้เปรียบมาตลอดนั้นแล้ว จะประกาศจุดยืนและวิสัยทัศน์ เพื่อวางรากฐาน แนวทางการผลักดันสังคมให้ขับเคลื่อนผ่านวิกฤตในลักษณะเดียวกันนี้ในอนาคตได้ อย่างไร
น่าเสียดาย ที่พื้นฐานบางประการจากอดีตด้วยข้อจำกัดโอกาสในการรับรู้ของประชาชาติไทยเรา นี้ หล่อหลอมในผู้คนส่วนใหญ่ "สนใจ" เฉพาะเรื่องราวเฉพาะหน้า โดยละเลยหลักการ และพิจารณาไปที่ "เหตุปัจจัย" ของปัญหาทั้งหลาย การแก้ปัญหาจึงมีลักษณะ "แก้ผ้าเอาหน้ารอด" การจะวางแผนบริหารจัดการแทบทุกกิจกรรมที่มีลักษณะระยะยาวจะถูกกีดกัน
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การเสนอแนวทางก้าวออกจาก "ความคิดหวังพึ่ง" จะถูกขัดขวางจาก "มือ" ทั้งที่มองเห็นและมองไม่เห็นเสมอ เพราะนั่นจะทำลายแนวทาง "ลัทธิประสิทธิ์ประศาสน์" ในฐานะ "ผู้ให้" กับ "ผู้รับ" ออกไปทั้งหมด
การทำให้ประชาชน "เสพติด" การเป็น "ผู้รับ" หรือ "ผู้ร้องขอ/รอคอย" นั่นเอง ที่ทำให้ "สถานภาพเดิม" (status quo) ของความเป็น "คนชั้นนำ" (elite) ดำรงอยู่คู่ "ความล้าหลัง" ของสังคม
หาไม่แล้ว เมื่อประชาชนทั้งหลายตื่นขึ้นจากความหลับใหลในความไม่รู้ การมอมเมาด้วยความเท็จ และปกปิดบิดเบือนความจริง เมื่อนั้นประชาชนจะพร้อมใจกันลุกขึ้นแก้ปัญหาที่พวกเขาต้องเผชิญในสภาพยาก แค้นแสนสาหัสมานานนับชั่วคนแล้วชั่วคนเล่า ในขณะที่คนชั้นนำ นั่งพล่ามน้ำลายฟูมปาก ถึงความเมตตาเยี่ยง "น้ำตาจรเข้"
เป็นไปได้ว่าการแก้ปัญหานั้น อาจมีสภาพ "พลิกฟ้าคว่ำแผ่นดิน" ก็เป็นได้ ใครจะรู้.
