คอลัมน์ เหล็กใน
สมิงสามผลัด
 |
กำลังถูกจับจ้องว่าจะเป็นจริงหรือไม่
หลังจากนายกฯ ปูเข้าบริหารประเทศเต็มตัวในเร็วๆ นี้
ที่บอกว่าจะเป็นจริงหรือเปล่า ก็เพราะมีกระแสต่อต้านนโยบายนี้จากกลุ่มนายทุน
องค์กรที่ควบคุมธุรกิจและอุตสาหกรรมสำคัญๆ หยิบ ยกเหตุผลต่างๆ นานา
อ้างว่าโรงงานจะต้องปิดตัวกันระนาว
ต่างชาติจะย้ายฐานการผลิตไปประเทศเพื่อนบ้านแทน
ธุรกิจเอสเอ็มอีอยู่ไม่ได้
สินค้าจะแพงหูฉี่ เศรษฐกิจจะสะดุดเพราะภาวะเงินเฟ้อ
ทั้งหมดเป็นเหตุผลของกลุ่ม "นายทุน" ที่รวมพลังออกมาบีบ "ยิ่งลักษณ์" ตั้งแต่เนิ่นๆ
ในทางกลับกัน ผู้ใช้แรงงานก็สนับสนุนค่าแรง 300 บาท
เครือ ข่ายแรงงาน ไม่ว่าจะองค์กรแรงงานระดับสภาองค์การลูกจ้าง องค์กรแรงงานระดับสหพันธ์แรงงาน กลุ่มสหภาพแรงงานย่านอุตสาหกรรมต่างๆ คณะกรรมการสมานฉันท์แรงงานไทย สมาพันธ์แรงงานรัฐวิสาหกิจสัมพันธ์ และองค์กรพัฒนาเอกชนด้านแรงงาน
เรียกร้องให้รัฐบาลใหม่เร่งทำค่าแรง 300 บาทให้เป็นจริงพร้อมกันทั่วทั้งประเทศ
เพราะค่าจ้างขั้นต่ำ 215 บาทแทบจะอยู่ไม่ได้แล้ว
เมื่อเกิดความเห็นขัดแย้งระหว่างนายทุนกับกรรมกร
ก็ต้องเทียบดูตัวเลขแรงงานขั้นต่ำของไทยกับเพื่อนบ้านประกอบ
ค่าแรงกรรมกรไทยดีกว่าแค่เวียดนาม กัมพูชา และพม่าเท่านั้น
เพราะคนอินโดฯ ได้ค่าแรงวันละ 226 บาท ฟิลิปปินส์ได้ 286 บาท มาเลย์ก็ทะลุไปถึง 318 บาทแล้ว
ที่สำคัญค่าครองชีพของทั้ง 3 ประเทศก็ต่ำกว่าไทย แต่ค่าแรงที่เพิ่มขึ้นก็ไม่ได้กระทบ
เศรษฐกิจก็ยังขับเคลื่อนไปได้ อุตสาหกรรมใหญ่ๆ ก็ยังอยู่รอด
แล้วทำไมเมืองไทยถึงทำไม่ได้ !?
ถึงเวลาวัดใจ นายกฯ ปูว่าจะเลือกเพิ่มค่าแรงให้ชนชั้นรากหญ้าที่หาเช้ากินค่ำและจมอยู่กับกองหนี้
หรือเลือกคง "กำไร" ของชนชั้นนายทุน
ซึ่งต้องรอดูความชัดเจนในการแถลงนโยบายรัฐบาลต่อสภาในช่วงต้นเดือนส.ค.
แต่อย่างน้อยก็ยังรู้สึกดีๆ ในตอนนี้ ที่เห็นข่าวเสี่ยปั๊มน้ำมันที่พิษณุโลกติดประกาศรับสมัครเด็กปั๊ม
โดยให้ค่าแรงวันละ 300 บาท
เจ้าของกิจการเล็กๆ ยอมเจียดกำไรไปจ่ายค่าแรงเพิ่มให้ลูกน้อง
นายทุนใหญ่ๆ ของประเทศเห็นข่าวนี้แล้วไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยหรือ !?
