เป็นปรากฏการณ์นั้น...แน่นอน
“คนเสื้อแดง” ที่ยังหล่อหลอมรวมตัวกันเป็นกลุ่มก้อน...และแยกย้ายกันรวมตัวกัน...ไปในส่วนต่างๆ ของประเทศไทย...
เขาเหล่านั้น...มากมายไปด้วย ผู้คนหลากสีหลายเพศ...หลั่งไหลกันมาจากทุกทิศทุกทาง...บรรจบกันในแต่ละจุดนัด
พฤติกรรมใหม่...อุบัติการณ์ใหม่
นึกไม่ได้ว่าเริ่มต้นกันเมื่อไหร่...แต่ไร้วันสิ้นสุด
ไม่มีกำหนดการ...มีแต่กิจการ...
ถูกกฎหมาย...แต่ไม่อ่อนข้อ...รับฟังแต่ไม่อ่อนน้อม
ต่ำต้อยในการต่อสู้...แต่ต่อเนื่องยาวนาน...รู้แต่ว่าจะต้องต่อสู้ ต่อสู้โดยไม่รู้ว่าจะชนะเมื่อไหร่...ชนะอย่างไร...
ยอมตายยอมเจ็บยอมถูกจับกุมคุมขัง...เพียงเพื่อยังการต่อสู้นั้นให้คงอยู่...จากชีวิตถึงชีวิต...จากโลหิตสู่โลหิต...
เพียงความอบอุ่นเมื่อได้พบกัน...เพียงรับรู้ในสัมผัสเดียวกัน เพียงเพื่อเป็นครอบครัวเดียวกัน...ครอบครัวสีแดง...
เพียงเพื่อ...ถ่ายเทความมีที่มีอยู่...ลงไปสู่ผู้ร่วมสู้ที่ขาดแคลน...เพียงตาประสานตา...ก็เข้าใจโดยวาจามิต้องเอื้อนเอ่ย...
เพียงแยกกองแห่งความรักเข้ามาก่ายกัน...และส่งออกความเกลียดชังร่วมกัน... ออกเป็นพลังแห่งสี...สีแห่งความรักสำหรับผู้ที่ต้องรักและสีแห่งความชัง... ไปยังผู้ถูกชิงชัง...
นั่นคือครอบครัวครอบครัวหนึ่ง...เป็นครอบครัวใหญ่...และใหญ่กว่าทุกๆ ครอบครัวใดๆ ในโลก...
นั่นคือความสมัครสมานของเรือนร่างและเรือนใจ...ที่ควบแน่นรวมตัวเข้าหา กัน...รอวันที่จะเป็นพลังยิ่งใหญ่...ดุจกระแสน้ำ ดุจกระแสลม...ที่จะถาโถมเข้าจู่โจมทำลาย...ผนังทองแดงกำแพงเหล็กอาจจะต้าน ทานไว้ได้...แต่ก็เพียงชั่วขณะหนึ่ง...แล้วก็จะทานทนไม่ไหว...
ไม่ใช่เพื่อใครคนใดคนหนึ่ง...แต่เพื่อความเป็นคนของคนทุกๆ คน
