โดย คุณปูบ้าน และ คุณ saebareaw
ที่มา เวบบอร์ด พันทิปราชดำเนิน
6 เมษายน 2553
From 'The Mask of Anarchy' by Percy Bysshe Shelley
"Stand ye calm and resolute,
Like a forest close and mute,
With folded arms and looks which are
Weapons of unvanquished war.
And if then the tyrants dare,
Let them ride among you there,
Slash, and stab, and maim and hew,
What they like, that let them do.
With folded arms and steady eyes,
And little fear, and less surprise
Look upon them as they slay
Till their rage has died away
Then they will return with shame
To the place from which they came,
And the blood thus shed will speak
In hot blushes on their cheek.
Rise like Lions after slumber
In unvanquishable number,
Shake your chains to earth like dew
Which in sleep had fallen on you-
Ye are many — they are few"
=====================================
The Mask of Anarchy ภายใต้หน้ากากแห่งการปฏิเสธรัฐ
โดย Percy Bysshe Shelley : บทกวีต้นกำเนิดของอารยะขัดขืน
แปลโดย คุณ ปูบ้าน
เรายืนอยู่ตรงนี้ด้วยใจสงบและเชื่อมั่น
ประหนึ่งป่าไม้ที่หนาแน่นและเงียบสงัด
ใช้การกอดอกและภาพลักษณ์ที่แน่วแน่
เป็นอาวุธในการต่อสู้ในสงครามที่เราจะไม่มีวันแพ้
และถ้า เผด็จการผู้กดขี่ พุ่งเข้าหาเรา
ใช้อาวุธความรุนแรง ฟัน แทง ตัดแขนขา และ สับเราเป็นชิ้นๆ
ปล่อยให้มันทำไป
เราจะกอดอกแน่นและสาดสายตาที่แน่วแน่จ้องไปที่พวกมัน
เราอาจหวาดกลัวแต่เราจะไม่แปลกใจในความโหดร้ายของมัน
เราจะจ้องมองการฆ่าฟันของผู้กดขี่เหล่านั้น มองตามัน
จนกระทั่งความโกรธแค้นของพวกมันมอดไหม้ไป
และ..พวกมันจะกลับไปยังที่ๆมันจากมาด้วยความละอายใจ
เลือดที่สาดกระจายไปในวันนั้น จะปรากฏเป็นสีแห่งความ
ละอายบนหน้าของพวกมัน ที่จะประทับอยู่ในใจของมัน
หลอกหลอนมัน อย่างที่มันจะไม่มีวันลืม
แล้วพวกเราจะไม่แพ้...
เราจะตื่นขึ้นมาเหมือนกับราชสีห์ที่พึ่งตื่นจากการนอนหลับ
พวกเราจะมาเพิ่มอีกเป็นจำนวนมาก... มากแบบที่ไม่มีใครเอาชนะได้
ราชสีห์เหล่านั้น จะตื่นขึ้นมา และสลัดโซ่ตรวนที่ได้ถูกคล้องใส่ยามที่หลับอยู่
ให้หลุดออกไปจากกาย เหมือนหยดนํ้าค้างที่ถูกสลัดกระเด็นออกไปจากร่าง
ใช่... พวกเรามีมากเหลือเกิน และจะมาอีกมาก
แต่พวกมันมีน้อยและน้อยลง
และ... เรา... จะไม่มีวันแพ้
ประชาชนรากหญ้าทุกคน รู้สึกเหมือนกันหมด
แต่ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่อดทน
จนวันหนึ่ง มีคนๆ หนึ่งถูกรังแกทางการเมือง ไม่มีทางสู้
ประชาชนเลยเอา คนๆ นั้น มาเป็นสัญญลักษณ์ในการต่อสู้
อาวุธของประชาชนไม่มี มีแต่ความจริงและความสามัคคี
มีแต่ไพร่ กัน ไพร่ เท่านั้น เป็นที่พึ่งในยามนี้
เลือดสีแดงของไพร่ จะทาบทาแผ่นดิน ...
